LAATSTE UPDATE: 7 september 2025

Hieronder vind je extra digitale bijlagen bij H&T News.

BIJLAGE BIJ DE HERFST/WINTEREDITIE 2025 (zie ook H&T News, p. 18)

Met Nectar opent eyecatcher aan de Sint-Jorispoort

HANNES LEFEVERE – PROMOTIE 2013

‘Een bord vol nostalgie, een winkel vol stijl’

De Sint-Jorispoort in Antwerpen is weer een eyecatcher rijker met Nectar, een unieke plek waar gezellig tafelen en design samenkomen. De bezielers zijn creative director van Studio Croock en interieurinfluencer Olivier De Croock en zijn partner Hannes Lefevere, bekend van Graanmarkt 13. Nectar moet een va-et-vientplek worden voor wie houdt van sfeer, mooie objecten en lekker eten. Maar evengoed kun je er terecht voor een koffie of een boeket bloemen.

VAN ROT NAAR RENOVATIE

Wanneer we Hannes en Olivier spreken, is de inrichting nog volop bezig. ‘Dat was hier rot vanboven tot beneden. Op de derde verdieping zaten zelfs duiven’, lacht Hannes. Toch zag het koppel meteen het potentieel van het hoekpand waar vroeger Otomat en restaurant Zoro zaten. ‘Het licht is hier ongelooflijk en er is ontzettend veel passage’, zegt Olivier. ‘Het eerste dat mensen zien als ze de stad binnenrijden via de Mechelsesteenweg zijn wij’, vult Hannes trots aan. Van die slechte staat is niets meer te merken. Donker gebeitste wanden, een warme rozig-bordeaux terrazzovloer en elegante beige muren geven het geheel een stijlvolle toets. Ronde houten tafels, witte tafelkleedjes, kaarslampen en een peper-en-zoutsetje van Peugeot zorgen voor een moderne look met knipoog naar het verleden. Aan de gevel hangen witte luifels voor een vleugje Parijs. ‘We zijn intussen elf jaar samen. Onze smaak is helemaal naar elkaar toe gegroeid’, zegt Hannes. ‘Gewoon de mijne dus’, lacht Olivier terwijl hij hem port. Ze zijn niet alleen een ondernemerskoppel, maar ook elkaars beste vriend. ‘Sinds oktober werken we 24/7 samen, en dat gaat supergoed’, zegt Hannes. ‘In Nectar komen onze passies samen: koken en bloemen.’

Ze zijn nog maar begin dertig, maar hebben al een indrukwekkend parcours. Hannes werkte acht jaar als maître in Graanmarkt 13 en opende daarna traiteurszaak Cèpes. Die liet hij intussen over aan zijn compagnon. Daarna hielp hij Olivier met de styling van huwelijken en events. ‘De meeste mensen kennen me van de zaal, maar ik heb hotelschool gedaan in Spermalie en kook nog altijd graag voor vrienden’, vertelt hij. ‘Na de European Bartender School in Londen voelde ik me meer op mijn gemak als host. In mijn eigen zaak is dat anders. In Nectar zal ik zowel in de keuken als in de zaal staan.’

Ook in de winkel zal hij af en toe te vinden zijn, want Olivier combineert zijn bloemenatelier met een selectie van objecten en meubels. En daar kijken meer dan 32.000 volgers naar uit. ‘Ik ben een accidental influencer’, zegt hij. ‘Als kind dekte ik al graag tafels en versierde ik de kerstboom. Ik werkte vier jaar bij bloemenkunstenaar Daniël Ost. Bikkelhard, maar leerrijk. Ik ben altijd blijven snuisteren en op zoek blijven gaan naar mooie spullen. Terwijl aan het begin van corona iedereen wc-papier insloeg, snelde ik naar bloemenwinkels om tulpen te hamsteren (lacht).’

Zijn online-invloed is duidelijk: telkens als hij iets post, stijgt de verkoop. ‘Mensen vragen vaak naar een interieur zoals het onze, maar zoiets moet groeien. Nu is er een fysieke plek waar ik een deel van onze leefwereld in een huiselijke setting toon. Geen volledig interieur, wel zorgvuldig gekozen objecten, groot en klein, en ook meeneemdingetjes zoals kaarsen.’

De bloemenpresentatie is bewust anders dan in een klassieke winkel. ‘Ik noem het een bloemenatelier. Geen ouderwets ‘snoepwinkeltje’ waar je zelf bloemen kiest. Ik werk in thema’s: de mooiste pioenen of leuke takken, al samengesteld en verpakt in stijlvol papier met een strik. In verschillende prijscategorieën, maar altijd volgens mijn smaak.’

GEEN TOAST AVOCADO, WEL BOUDIN

Ook in de keuken volgt Hannes zijn goesting. ‘Geen sharing plates of natuurwijnen hier. Gewoon goede Frans-Belgische kost, met elk je eigen bord – waar niemand anders in moet prutsen (lacht).’

‘s Middags kun je kiezen uit vijf eenvoudige gerechten: vis, vlees, toast, salade of soep. ‘Die wissel ik wekelijks. Misschien blijft er een bestseller hangen. Maar het belangrijkste is: je kunt hier doorlopend lunchen. Wij beseffen soms pas om 14.30 uur dat we nog niet gegeten hebben – en dan is de keuken vaak al dicht.’

‘s Avonds wordt het iets uitgebreider: drie voor-, hoofd- en nagerechten. Denk aan devilled eggs als voorgerecht, of een goed stuk vlees met aardappeltjes en bordelaisesaus. Klassiek, vers en zonder gedoe. ‘Of een lekkere boudin met gekaramelliseerde appeltjes, zoals in een Parijse brasserie. Mét een goeie fles bordeaux.’ De prijs blijft redelijk. Voor een voorgerecht betaal je 17 euro, voor een hoofdgerecht rond de 35.

VOOR BUURTBEWONER EN TOERIST

Zo wil Nectar een toegankelijke plek zijn. ‘We hopen dat we een vaste waarde worden voor de buurt. Voor bewoners en werkende mensen van alle leeftijden. Of je nu ‘s ochtends komt voor een koffietje of ‘s avonds voor een pintje’, zegt Hannes. ‘Maar we willen ook op de to-do-lijst van toeristen staan. Een plek waar je zomaar kunt binnenwaaien en buitenstapt met een glimlach én een tof zakje’, vult Olivier aan.

Hoewel Hannes uit Brugge komt en Olivier uit Sint-Niklaas, voelt Antwerpen als thuis. ‘Hier komt de wereld samen en staan mensen open voor nieuwe dingen. België heeft zó veel te bieden’, vindt Hannes. Daarom kiezen ze bewust voor lokale producten. ‘Zowel in de keuken als in de winkel is bijna alles Belgisch’, vertelt Olivier. ‘Vaak van jonge ontwerpers zoals tafels van Atelier 365, lampen van Amber Dewaele, vazen van Nicolas Erauw en servetten van Serra. En wat hier staat, vind je zelden elders.’

‘Wat we nu neerzetten, mag groeien. Nectar is niet in één dag gecreëerd. Net als een goed interieur, een goed gerecht of een bloeiende zaak, gebeurt dat stap voor stap.’

Nectar opende op zaterdag 29 maart met drankjes en vanaf dinsdag 1 april met een volledige kaart.

MARLIES BECKERS

BIJLAGE BIJ DE ZOMEREDITIE 2025 (zie ook H&T News zomer, p. 31)

Chocolatier Vandenbulcke in Kortrijk opent eigen interactief belevingscentrum

BERT VANDENBULCKE – PROMOTIE 2001

‘Dit moet bedevaartsoord voor chocoladefans worden’

‘Sjakie en de Chocoladefabriek’, maar dan in levende lijve. Wie bij Chocolatier Vandenbulcke in de Kortrijkse deelgemeente Heule over de vloer komt, wordt haast letterlijk in de wondere wereld van chocolade ondergedompeld. Het familiebedrijf opende met The Chocolate Trail recent een eigen interactief belevingscentrum en wil jaarlijks 10.000 bezoekers trekken. ‘We zijn verliefd op wat we doen’, zegt ceo Jelle Vandenbulcke. ‘En die passie willen we met de hele wereld delen.’

Jezelf laten omtoveren in een Petit Melo-praline, je eigen chocoladeverpakking ontwerpen of een Instagramwaardige foto nemen: het zijn maar enkele hoogtepunten van The Chocolate Trail, het nagelnieuwe interactieve belevingscentrum van Chocolatier Vandenbulcke.

Het familiebedrijf, dat intussen aan de derde generatie toe is, zag het levenslicht in 1949. ‘André Vandenbulcke en Olga Vandeweege, onze grootouders, openden toen een winkeltje aan de Kortrijkse Menenpoort waar ze ook snoep en chocolade verkochten’, legt Jelle Vandenbulcke (43) uit. Hij is ceo chocolate executive officer, zoals hij het zelf omschrijft zijn neven Luk en Bert zijn respectievelijk actief als product- en R&D-manager en supply chain manager.

‘Toen in 1958 hun truffelleverancier verdween, is onze oma die zelf beginnen te maken. Op een biljarttafel, met een chocoladebak waar ze truffel per truffel in onderdompelde. Het deeg kneedde ze op de verwarming, geholpen door haar zonen Philippe en Marc. Was die leverancier destijds niet uitgevallen, dan zaten we hier misschien niet’, knipoogt hij.

RESPECT VOOR CACAOBOEREN

Vandaag is Chocolatier Vandenbulcke een uit de kluiten gewassen kmo met 44 medewerkers en een jaaromzet van om en bij de 15 miljoen euro. In hartje Heule staat een state-of-the-artatelier met drie productielijnen, waar jaarlijks 1,2 tot 1,5 miljoen kilo chocolade tot absolute lekkernijen wordt omgetoverd.

‘Onze ingrediënten moeten van topkwaliteit zijn’, benadrukt Jelle. ‘Die vormen de basis van ons verhaal. Onze cacaobonen halen we voornamelijk uit Ivoorkust en Ghana en we werken bewust volgens het fairtradeprincipe. Een eerlijke prijs voor een eerlijk product, want zonder de cacaoboeren kunnen wij niet werken. Daar zijn we ons zeer goed van bewust.’

De creaties van de familie Vandenbulcke worden wereldwijd geapprecieerd. Twintig procent blijft in België, de rest wordt naar alle windstreken verscheept. ‘Japan, de Verenigde Staten, maar ook buurlanden als Nederland en Frankrijk, bijvoorbeeld. We leveren aan alle grote supermarkten. Daar liggen we zowel onder onze eigen merknaam als private label in de rekken.’

Dé troef van Chocolatier Vandenbulcke is hun zin voor vernieuwing, valt te horen. ‘Onze baseline is niet voor niets Belgian Chocolate Innovators. We gaan altijd op zoek naar nieuwe toepassingen, hebben een neus voor leuke verpakkingen … Onze R&D-afdeling, onder leiding van Luk die ook zelf chocolatier is vormt het kloppende hart van ons bedrijf. En we zijn ook trots op onze roots. Onze chocolade is op-en-top Belgisch, alles wordt hier in Heule gemaakt. Daarom prijkt de Belgische driekleur op elk doosje dat hier de deur uit gaat.’

Dat innovatieve karakter wordt van generatie op generatie doorgegeven. ‘Onze grootouders lanceerden hier mee de truffel, de tweede generatie zette zijn schouders onder de zeevruchten vandaag goed voor vijftig procent van onze omzet en wij hebben Petit Melo en Pulp ’n Choc boven de doopvont gehouden. Beide zijn al op ISM in Keulen, de grootste beurs voor sweets and snacks, in de prijzen gevallen.’

Die eerste is een praline met suikerschuim in tal van smaken. ‘Van mokka over framboos tot speculoos. We hebben het concept vijf jaar geleden opgestart en Petit Melo is niet meer weg te denken uit wat we doen. Het is goed voor een derde van onze omzet. Ons duurzame karakter zetten we dan weer met Pulp ’n Choc in de verf. Daar gebruiken we de cacaopulp als vulling, met een verrassend lekker resultaat. Die pulp is eigenlijk een restproduct, wij gingen op zoek naar een manier om de afvalstroom zo klein mogelijk te houden. Met succes.’

BREDE DOELGROEP

De opening van The Chocolate Trail is een nieuwe stap die Chocolatier Vandenbulcke zet als trendsetter in de sector. ‘We wilden de consument nog nauwer bij ons betrekken’, vervolgt Jelle. ‘Het idee voor een eigen belevingscentrum kwam in de zomer van 2023 voor het eerst op tafel, in augustus vorig jaar zijn we beginnen bouwen.

De totale investering bedroeg 2,3 miljoen euro, waarvan 576.000 euro relancesteun van Toerisme Vlaanderen. ‘We zijn in de wolken met het resultaat, want het overtreft zelfs onze grootste verwachtingen. Het plaatje klopt volledig. We nemen de mensen mee in bad. Letterlijk zelfs, want je kan het ballenbad induiken.’

‘Doel is om jaarlijks 10.000 bezoekers per jaar naar Heule te lokken. ‘Een haalbaar cijfer, want onze doelgroep is zeer breed. Jong en oud is gek op chocolade, wij maken een geluksproduct. We mikken op verenigingen, scholen, bedrijven, maar je kan The Chocolate Trail ook perfect met vrienden of je gezin bezoeken. Dit moet een bedevaartsoord voor chocoladefanaten worden.’

PROEVEN

De komende jaren wil Jelle gestaag verder groeien. ‘We mogen al vier jaar een stijging met dubbele cijfers noteren. Het is onze ambitie om tegen 2029 een omzet van 20 miljoen euro te noteren. Blijven investeren en innoveren, zoals we al bijna tachtig jaar doen. En blijven proeven. Om de kwaliteit te controleren, maar ook omdat het gewoon smáákt. Ik las drie proefmomenten per dag in. Dat zouden er makkelijk meer kunnen zijn, maar ik waak erover dat ik daar niet over ga. Het is veel te lekker.’

PHILIPPE VERHAEST

BIJLAGE 2 BIJ DE ZOMEREDITIE 2025 (zie ook H&T News zomer, p. 31)

Chocolatier Vandenbulcke verovert zilveren medaille op ISM-beurs in Keulen

BERT VANDENBULCKE – PROMOTIE 2001

Met Pulp ’n Choc Fruity Mix haalt Chocolatier Vandenbulcke uit Heule een zilveren medaille binnen op de Internationale Zoetwarenbeurs (ISM) in Keulen. Ee innovatieve praline is gevuld met upcycled cacaovruchtpulp – het witte vruchtvlees rond de cacaobonen dat normaal verloren gaat – en vermijdt zo’n 70 procent waste en biedt lokale cacaoboeren extra inkomsten.

De ISM is ‘s werelds grootste vakbeurs voor zoetwaren en snacks. Jaarlijks komen professionals uit de hele wereld samen om de nieuwste producten, innovaties en trends te presenteren en te ontdekken. Na de natural, vegan variant wist Pulp ’n Choc met drie nieuwe fruitsmaken – witte chocolade met aardbei, donkere chocolade met citroen en melkchocolade met sinaasappel – de jury te overtuigen en veroverde Chocolatier Vandenbulcke zo een zilveren medaille.

DUURZAAM VAN VERPAKKING TOT VULLING

‘Pulp ’n Choc is ontstaan uit het idee dat elke sector zijn steentje moet bijdragen aan een duurzame toekomst’, zegt Jelle Vandenbulcke, CEO van Chocolatier Vandenbulcke. ‘We merken al de gevolgen van klimaatverandering in onze sector. Onvoorspelbaar weer, schadelijke insecten en ziekten zoals black pod disease zorgen voor minder cacaobonen. Tegelijkertijd wordt 70 procent van de cacaovrucht verspild. Dat is absurd. Met onze upcycled cacaovruchtvulling voor Pulp ’n Choc gaan we dit tegen door de pulp te hergebruiken.’

‘Maar duurzaamheid gaat verder dan alleen het product. Zo is de verpakking van Pulp ’n Choc volledig recycleerbaar en vervangen we plastic door een tray van duurzaam papier. Bovendien gebruiken we Fairtrade chocolade, en doordat boeren nu ook het vruchtvlees van de cacaoboon kunnen verkopen, krijgen ze een extra inkomstenbron. Op deze manier willen we niet alleen een positieve impact maken op de planeet, maar ook op de mensen achter onze chocolade.’

De jury van ISM proefde meer dan 100 snacks en zoetwaren en bekroonde de Pulp ‘n Choc Fruity Mix met de tweede prijs vanwege de unieke nieuwe smaken en het duurzame karakter van het gehele product.

MARGOT DEMEULEMEESTER

BIJLAGE 1 BIJ DE LENTE-EDITIE 2025 (zie ook H&T News lente, p. 4 & 5)

De Tijdcapsule | Laurence De Smet (souschef Hof van Cleve): ‘Dat iemand mij een machine noemde, zette mij aan het denken’

LAURENCE DE SMET – PROMOTIE 2017

In november werd Laurence De Smet (25) Eerste Kok van België. Na 72 jaar was ze de eerste vrouw aan wie de Club Gastronomique Prosper Montagné de prijs uitreikte. Ze neemt deze week plaats in De Tijdcapsule. Vandaag blikt ze terug naar de verleden tijd.

Wat wilde je worden als kind?

‘Leerkracht. Thuis had ik een whiteboard, en ik studeerde luidop door mezelf les te geven. Zelfs toen ik naar de hotelschool ging in het secundair, dacht ik dat ik daar later zou lesgeven. Maar tegen het zesde middelbaar kwam ik tot het besef dat ik niet het geduld had om voor een klas te staan. Intussen had de horecakriebel – die zit in de familie, want ook mijn tante, nonkel en grootouders hadden een zaak – me helemaal te pakken. Door wedstrijden en stages op bijzondere plekken ontdekte ik hoeveel voldoening ik daaruit haalde. Vanaf dat moment was de keuze snel gemaakt.’

Welk onvergetelijk moment zou je opnieuw willen beleven?

‘De overwinning van Eerste Kok van België (in november werd De Smet als eerste vrouw bekroond door de Club Gastronomique Prosper Montagné, red.) Op dat moment besef je amper wat er gebeurt. Je wordt overspoeld door reacties en interviewaanvragen. Het was pas achteraf dat het echt tot me doordrong hoe bijzonder het was.’

Wanneer wist je dat je op het juiste carrièrepad zat?

‘Toen Peter Goossens zei dat ik goed bezig was. Dat doet echt iets met je.’

Wat was het moeilijkste moment in jouw leven?

‘Helaas heb ik al veel familieleden aan kanker verloren. Dat doet je nadenken over je eigen leven en leert je om meer te genieten. Het is pijnlijk, maar als familie zijn we er ook hechter door geworden. We kunnen goed relativeren, maar omgaan met die emoties blijft soms lastig. Vaak duik ik gewoon in mijn werk en leg ik de lat erg hoog – voor mezelf, maar ook voor anderen. Laatst maakte een medewerker een fout en ik was meteen gefrustreerd. Iemand zei toen: ‘Ja, maar jij bent een machine.’ Dat zette me wel aan het denken.’

Wanneer had je het recentst een krop in de keel?

‘Eigenlijk bijna nooit. Dat ligt niet in mijn aard.’

Wie heeft jouw leven veranderd zonder het te beseffen?

‘Mijn vriend. Hij brengt rust in mijn leven. Vroeger stonden school en werk altijd voorop. Dat is de mentaliteit in de familie: nooit moe, nooit ziek. Dankzij hem kan ik beter genieten. We werken allebei hard, maar maken nu bewust tijd voor leuke dingen: citytrips, of gewoon vaak uit eten. Dat brengt balans.’

EMILIE MOORS

Laurence De Smet (25) is souschef bij het tweesterrenrestaurant Hof van Cleve en de eerste vrouw ooit die de titel Eerste Kok van België won. Ze volgde hotelschool in Spermalie en Koksijde, en liep stages bij toprestaurants, zoals Boury, en in Barcelona en in Londen. Sinds 2018 werkt ze bij Hof van Cleve, waar ze haar klassieke stijl verfijnde. Samen met haar partner Abel Demeester opent ze in 2025 een vernieuwd restaurant in Leuven, op de locatie van het huidige Arenberg, het restaurant van de ouders van Demeester.

BIJLAGE 2 BIJ DE LENTE-EDITIE 2025 (zie ook H&T News lente, p. 10 & 11)

Horecadame Ellen Dulst (49) neemt ons mee door De Panne: ‘Bij deze verborgen parel kom ik steevast tot rust’

ELLEN DULST - PROMOTIE 1993

MIJN DORP

Ellen Dulst is van Leke afkomstig, maar woont al jaren in de kustgemeente De Panne. In maart wordt ze 50 jaar en dat viert ze met de opening van haar eigen restaurant Subtiel. Met haar partner Stéphane Buyens runde ze jaren de succesvolle sterrenzaak Le Fox die intussen is gesloten. Ze is trotse mama van de bijna achttienjarige dochter Eloïse. In haar vrije tijd leeft ze zich vooral sportief uit. Wanneer Ellen snakt naar rust, dan vindt ze die zeker in De Panne. Ze tipt graag haar favoriete adresjes.

Dit is mijn huis

‘Na jarenlang in een appartement boven Le Fox te hebben gewoond, miste ik een tuin en wat meer privacy. Toevallig stootte ik op een huis in het rustige hoekje van De Panne, dicht bij het bos en de zee. Het voelde meteen als de juiste plek. Het is een charmante, oude villa die we grondig hebben gerenoveerd, maar de gezellige uitstraling is behouden gebleven. Het is een vrijstaand huis met een grote tuin, waar ik elke dag van kan genieten. Na een drukke werkdag thuiskomen, voelt altijd een beetje als een vakantie. De rust en de natuur rondom maken het tot de perfecte plek.’

Dit is mijn straat

‘Ik woon in de Esdoornlaan, een rustige en gezellige straat. De buren zijn ontzettend vriendelijk en altijd klaar voor een praatje. In augustus komt de hele buurt samen voor de Biezenfeesten, een jaarlijks evenement vol gezelligheid, lekker eten en drinken. Het is een fantastisch moment om de buurt beter te leren kennen en met elkaar te genieten van een leuke tijd. Wat dit evenement extra speciaal maakt, is dat iedereen een naamkaartje krijgt met zijn adres erop. Zo leer je niet alleen de mensen kennen, maar weet je ook waar iedereen woont. Het is een geweldige manier om de band met de buren te versterken.’

Mijn favoriete plekje

‘Mijn favoriete plek is het strand en het bos, en vooral de duinen achter de Duinpanne. Daar voel ik me echt helemaal in balans. Het is een plek waar ik volledig kan ontsnappen aan de dagelijkse drukte. De natuur om me heen brengt meteen rust. Het bankje in het midden van het Artiestenpad is een bijzonder plekje voor me. Van daaruit heb ik een prachtig uitzicht over de uitgestrekte velden richting Adinkerke. Het is een moment van pure rust, waar ik de stilte kan voelen en even alles kan loslaten. Vooral in de vroege ochtend, wanneer de zon nog net opkomt en de lucht koel en fris is, voel ik me helemaal verbonden met de natuur.’

Mijn favoriete looproute

‘Drie keer per week probeer ik 10 kilometer te lopen. Ik combineer dit altijd met het strand, bos en de duinen. Ik vertrek vanuit mijn huis, loop door de Groene Biezenlaan naar het bos, langs de duinen richting het strand en kom weer terug via de velden. Het is een zalige combinatie van natuur en sport, en ik ben zo blij dat ik dit allemaal in mijn eigen gemeente kan doen.’

Mijn beste vriend

‘Mijn beste vriend is Kris Trypsteen, apotheker in de Zeelaan. Al 25 jaar kan ik altijd op hem rekenen, niet alleen voor mijn medicatie, maar ook voor een goed gesprek en hulp in moeilijke tijden. Kris is trouwens de man van de meter van mijn dochter Eloïse. In de jaren dat we hier wonen, heb ik veel goede vrienden gemaakt in de gemeente.’

Mijn mooiste moment

‘Het mooiste moment in mijn leven was in 2005, toen we onze tweede ster behaalden in Le Fox. Het was een onvergetelijk en emotioneel moment, dat ik nooit zal vergeten. Samen met mijn team hadden we jarenlang hard gewerkt en onze visie tot leven gebracht, en eindelijk werd dit beloond met deze erkenning. Het gevoel van trots en voldoening was overweldigend. We vierden het samen in de Walckierstraat, een plek die altijd speciaal voor ons zal blijven. Die avond voelde alsof al het harde werk en de passie waarmee we onze culinaire dromen hadden nagestreefd eindelijk tot een hoogtepunt waren gekomen.’

Mijn minst leuke herinnering

‘De periode van de coronamaatregelen is voor mij de minst leuke herinnering. Toen we plotseling de deuren moesten sluiten, voelde het alsof de wereld stilstond. De onzekerheid die ermee gepaard ging, was moeilijk. Het was niet alleen een zakelijke uitdaging, maar ook emotioneel zwaar. We wisten niet hoe lang het zou duren, en het was een periode van veel twijfels. Na enkele weken waarin we ons met de situatie probeerden te verzoenen, besloten we de draad weer op te nemen door met takeaway te starten. Het was een manier om toch iets te blijven doen, om met de gemeenschap verbonden te blijven, en vooral om door deze moeilijke tijd heen te komen. Het was niet makkelijk, maar het gaf ons ook een gevoel van veerkracht.’

Mijn favoriete winkel

‘Mijn favoriete winkel is ‘t Fermetje bij Marleentje. Ze verkoopt geaffineerde kaasjes, zelfgemaakte quiches en fijne charcuterie. Het is altijd gezellig om daar even te stoppen voor een praatje. Er zijn natuurlijk ook andere leuke winkels in de buurt zoals ‘Au cœur du chocolat’ waar ik mijn heerlijke koffie haal, want ze malen hem nog voor je. De kinderschoenenzaak ‘Caramel’ is ook een aanrader. Je wordt er persoonlijk geholpen met de zoektocht naar het perfecte schoentje of om een cadeaubon te halen. Die wordt altijd zo mooi verpakt. Een nieuw toppertje in onze gemeente is de ‘Itisco Culinary Boutique’, een plek waar passie en expertise samenkomen om een unieke culinaire ervaring te bieden. Ze stellen hun producten met zorg en liefde samen, wat je echt kunt proeven. Ik kom er niet alleen voor de producten van topkwaliteit, maar ook voor de gezellige sfeer. Als je op zoek bent naar iets bijzonders voor in de keuken, is dit zeker de juiste plek.’

Mijn favoriete café/restaurant

‘Cave d ‘Artois is mijn favoriete adresje voor een drankje en een hapje. Ze zijn vooral bekend om hun heerlijke snacks zoals de spaghetti en de croque-monsieur. Ze proberen er ook altijd een speciale toets aan te geven zoals de ‘tataki van tonijn’. In de zomer is het ook heerlijk vertoeven op de terrassen aan de zeedijk zoals de Imperial en de Leopold 1.'

Hier kom ik tot rust

'Ik kom tot rust bij het Westerpunt, het nieuwe uitkijkpunt aan het strand. Het is een plek waar ik even helemaal weg kan zijn van de drukte. Het panoramisch uitzicht over de zee en de omliggende natuur is adembenemend. De geluiden van de golven en de frisse zeebries zijn rustgevend. Het is een perfecte plek om even te zitten, te reflecteren of gewoon te genieten van het moment. Daarnaast vind ik rust bij de Vijvers Markey in Adinkerke. Dit is een verborgen pareltje waar ik graag heen ga voor een rustige wandeling. De natuur is er prachtig en de stilte zorgt voor een gevoel van sereniteit.'

Het minst mooie plekje

'Het minst mooie plekje voor mij is de eenzame boom op de rotonde bij het binnenrijden van De Panne/Adinkerke. Hoewel het ongetwijfeld zijn eigen charme heeft, valt het toch op als een wat sombere plek. De boom staat daar alleen, zonder veel groen eromheen, en geeft daardoor een beetje een verlaten indruk. Voor mij zou het veel mooier zijn als er wat meer aandacht aan de inrichting van dat rondpunt besteed zou worden met meer groen, bloemen of een andere vorm van landschapsverzorging. Het zou het levendiger en aangenamer maken voor de mensen die er voorbijkomen.'

GUDRUN STEEN

Links: Ellen komt tot rust in het bos, het strand en de duinen van De Panne. © Benny Proot

Rechts: Ellen, samen met haar partner Stéphane Buyens, met wie ze jaren hostellerie Le Fox runde. © Benny Proot

BIJLAGE 3 BIJ DE LENTE-EDITIE 2025 (Na het ter perse gaan van ons papieren tijdschrift verscheen onderstaand artikel over Subtiel.)

Sterrenchef en zijn vrouw openen met ‘Subtiel’ nieuwste culinaire adresje van De Panne: 'Het moet voelen alsof je in je eigen living zit'

ELLEN DULST - PROMOTIE 1993

De Panne heeft er in de Westhoeklaan een nieuw culinair adresje bij. Daar starten Ellen Dulst (49) en haar echtgenoot Stéphane Buyens (64) een kleinschalig restaurant in een oud villaatje dat volledig onder handen werd genomen. De inrichting straalt een huiselijke, warme sfeer uit.

Met restaurant Subtiel heeft de kustgemeente een nieuwe culinaire troef. Na het afscheid van Le Fox, dat sterrenchef Stéphane Buyens vorig jaar na 55 jaar sloot, start hij een nieuw, kleinschaliger project samen met zijn echtgenote Ellen Dulst. In een villaatje in de Westhoeklaan 31, net buiten het centrum, kan je vanaf nu ‘subtiel’ komen tafelen. 'Wij vonden deze locatie ideaal: de kleinschaligheid, maar ook de rust en de groene omgeving, het terras … het heeft eigenlijk alles wat we in de jaren bij Le Fox niet hadden. Dat heeft ons uiteindelijk over de streep getrokken', liet Stéphane eerder al weten.

OPEN KEUKEN

Bij Ellen, die de zaak zal runnen, is er gezonde stress aan de start van het nieuwe avontuur. “Ik voel me hier nu al heel goed”, zegt ze. “Ook bij Stéphane is de kriebel al terug om te koken (lacht). Er zijn een paar kleine details die niet afgewerkt zijn geraakt. Maar verder ben ik heel tevreden met het resultaat. Mijn lievelingskleuren zijn volledig in het concept verwerkt, dus ik heb helemaal mijn ding kunnen doen. Dat zal je bijvoorbeeld ook terugzien in de organische borden.'In de inrichting is er een huiselijke, warme sfeer gecreëerd. 'Vanaf het moment dat je binnenkomt, moet je het gevoel krijgen dat je precies in je eigen living zit. Wat we op het laatste moment ook beslist hebben, is de open keuken. Je kunt met vijf personen tafelen aan de toog en de keuken meebeleven. Dat vonden we een meerwaarde en geeft bovendien ook meer het gevoel van ruimte. We willen een goede vibe creëren en daar zal ook de muziek mee voor zorgen. Ook het terras en de tuin zijn volledig heraangelegd en willen we uitspelen als extra troef.'

34 PERSONEN

Binnen is er plaats voor 34 personen, op het terras is dat een 24-tal mensen. Het restaurant zal à la carte werken en afstappen van de reeksen hapjes en lange menu’s zoals bij Le Fox. “Ook foodsharing wordt mogelijk”, aldus Ellen. 'Zo zal je bijvoorbeeld een voor- en hoofdgerecht kunnen delen met elkaar, dus vrij om te kiezen waar je zin in hebt. In de middag doen we een driegangenlunch waarbij je per gang een keuze kan maken. Daarnaast staan er ook enkele klassiekers van Le Fox op de kaart. Ook de prijzen zijn iets toegankelijker.'

Subtiel is open van dinsdag tot en met zaterdag, telkens van 12 tot 16 uur en van 19 tot 23 uur. Reserveren kan via www.subtiel-dining.be of 0496 25 21 23. 'Mensen mogen gerust ook altijd eens binnenkomen om te polsen of er nog een plaatsje is', geeft Ellen nog mee.

DARON MERTENS

Subtiel is open van dinsdag tot en met zaterdag, telkens van 12 tot 16 uur en van 19 tot 23 uur. dme

BIJLAGE 4 BIJ DE LENTE-EDITIE 2025 (zie ook H&T News lente, p. 23)

Op bezoek bij Hiro op het Eilandje, waar sushi rock-’n-roll is

BART HUYBRECHTS – PROMOTIE 2002 (EENJARIGE OPLEIDING KOK EN KELNER)

'WIJ DOEN ER ALLES AAN OM NIET CHIC TE ZIJN'

De muziek staat er verdacht luid, er hangt Japanse porno in het toilet, en is het nu een bar of toch een restaurant? Welkom in Hiro – Japans voor ‘overvloed’ – een culinaire revelatie met een ruig kantje en gastronomische snacks op het Eilandje. ‘We willen niet authentiek Japans zijn, maar gewoon onze eigen zin doen’, zeggen uitbaters Bart Huybrechts (links op de foto's) en Thomas Van de Weyer.

‘Kom maar na de middagservice’, had het duo ons gezegd. Een echte middagservice bestaat nochtans niet in Hiro. Want het zaakje met de fleurige luifel en het gezellige terrasje aan het MAS is doorlopend open. ‘Alleen het omakase-menu en de sushi onderbreken we tussen 15 en 18 uur. Verder kun je hier altijd iets komen drinken of wat barfood bestellen’, vertelt Thomas Van de Weyer.

En dat is exact wat een izakaya moet zijn: een gezellige plek waar de lijn tussen café en restaurant vervaagt. In Japanse steden heeft het concept zijn plekje in de horeca allang opgeëist, maar in België zijn we er nog niet zo bekend mee. Jammer, want een plek waar je een steengoed glas kunt drinken en wat eenvoudige maar goedgemaakte gerechtjes kunt bestellen, is een heerlijkheid én een zeldzaamheid. ‘Voor de meeste Belgen is zo’n vaag concept moeilijk te begrijpen. Wat is het nu? Eten of drinken? Kom maar gewoon af en je zal wel zien’, lacht Bart Huybrechts.

Wie toch zeker wil zijn van een plaatsje, reserveert het omakase-menu (120 euro per persoon). Het begrip betekent ‘laat het over aan de chef’. De gerechtjes zijn dan eleganter en gastronomischer dan barfood. Maar verder is er geen verschil en zitten de gasten gewoon door elkaar, aan de toog of op (ongemakkelijk) lage krukjes, en luisteren ze allemaal naar dezelfde vinylplaten – van The Fugees tot Massive Attack – uit de jaren negentig die luid uit de boxen schallen. ‘Vraagt iemand of de muziek zachter kan, dan antwoord ik altijd: ik zal eerst even aan de andere gasten vragen of zij dat ook willen’, lacht Bart.

Even rock-’n-roll is het interieur, met een prachtige muurschildering van tattooshop Harbour City Tattoo en Japanse pornoprenten op het toilet. ‘Een Japans restaurant in België associeer je doorgaans met chic en minimalistisch. Wij doen er alles aan om net niet chic te zijn. Niet alleen omdat we zelf zo niet zijn, maar ook omdat we ons dat simpelweg niet konden veroorloven toen we de zaak opstartten’, vertelt Bart. ‘We willen niet authentiek Japans zijn, maar gewoon onze eigen zin doen, zonder duidelijke aflijning.’

CULINAIRE BAGAGE

De twee leerden elkaar meer dan tien jaar geleden kennen tijdens het zomerconcept Jardim. ‘Thomas stond in een truck cocktails te maken en ik zorgde voor de worsten van Brandt en Levie. Het klikte meteen’, vertelt Huybrechts. Sindsdien baatte het duo samen al heel wat culinaire pop-ups en restaurants uit, van de Peruaanse cevicheria Zure Vis over het Texaanse barbecuerestaurant Oklahoma tot de Mexicaanse winkel Caracas.

Solo is Bart Huybrechts vooral bekend van het cateringbedrijf Silverspoon en het Felix Pakhuis, Van de Weyer had dan weer zijn eigen restaurant Enfant Terrible en roerde in de potten bij onder meer Octave en Vis van A. ‘Zodra wij iets nieuws willen starten, bellen we elkaar op. We zijn meer dan vrienden, we noemen onszelf bruurs. Dat we zakelijk zo goed zijn samen, kan alleen maar omdat we zo complementair zijn’, legt Huybrechts uit. ‘Thomas is de purist die alles tot in de details uitvogelt, ik zorg dan weer voor de gerechten die meer op de massa gericht zijn en continu beschikbaar moeten blijven.’

Dat heeft dan weer te maken met de manier waarop de chefs in de culinaire sector zijn beland. Bart trok na een poging tot een studie psychologie naar de koksschool Spermalie in Brugge, omdat hij graag feestjes organiseerde en zijn skills wilde verbeteren. Thomas werd dan weer als kind door zijn vader meegenomen naar allerlei sterrenrestaurants. Hij belandde meermaals per jaar bij het Japanse restaurant Izumi, op het Antwerpse Zuid. ‘Al snel begon ik daar mee vis te kuisen, naast mijn toenmalige job.’ Intussen werkte hij als freelance-chef in tal van restaurants voor chefs zoals Yves Mattagne in Brussel en voor Tomorrowland met internationale chefs. Tegelijk verdiepte hij zich aan de zijde van mixologist Paul Morel in cocktails.

Toen het pand waar voorheen lunchzaak Cordoba zat te huur stond, hadden ze allebei geen project lopen. ‘Maar zo’n unieke kans op zo’n unieke locatie konden we niet laten liggen. En hoewel een bekende broodjeszaak het vierdubbele van de huurprijs bood, koos de huisbaas toch voor ons omdat het zo goed klikte’, lacht Bart. ‘Het enige nadeel was dat we geen geld hadden. We moesten binnen enkele weken openen, omdat we meteen inkomsten moesten genereren. Zoiets lukt alleen door wat we al twintig jaar hebben opgebouwd. We worden omringd door experten in hun vak, kennen de beste leveranciers en weten welk product we waar moeten halen. En er is wederzijds vertrouwen’, knipoogt Thomas.

TOEVALLIGE ONTMOETING

En dat vertrouwen moest er zijn, want hoewel beide mannen veel interesse hebben in Japan en Thomas zelfs een boek over de Japanse tafelgril yakiniku schreef, is geen van hen er ooit geweest. ‘Maar ik reis veel in Europa en schuimde al heel wat Japanse restaurants af in Parijs, Londen en Berlijn. Ik wist heel goed wat ik wilde. Ik was ook vaste klant bij Yamayu Santatsu (van het sushirestaurant op de Ossenmarkt dat in januari sloot, red.). Van hem kregen we ook een heleboel spullen, zoals de cederhouten bewaardoos voor vis’, licht Bart toe.

Toch werd het vooral sushi dankzij hun ontmoeting met sushichef Prakash Lamichhane. ‘Mocht Kash een Italiaan geweest zijn, dan hadden we hier nu in een pizzeria gestaan’, grinnikt Thomas. ‘Toen ik hem bij Vis van A leerde kennen, had ik meteen door dat hij potentieel had. Hij had in Portugal sushiboten voor 500 mensen gemaakt. Hij kon sushi bereiden, maar had nooit met vis van superieure kwaliteit gewerkt of de kans gehad om de Japanse keuken uit te puren. Kennis kun je doorgeven, maar talent en werklust moet je hebben. Bij Vis van A leerde ik ook dry aging van vis kennen. Dat maakt voor forel, zeebaars en zalm een gigantisch verschil.’

ALLEEN DE BESTE PRODUCTEN

Een leverancier stapt binnen met een lading gerookte paling. Bart en Thomas veren recht. Vijf minuten lang word ik genegeerd. Thomas verdwijnt achter de toog en begint de paling driftig te snijden. Gelukkig krijg ik meteen een stukje voorgeschoteld. Zonder iets erbij. ‘We zijn duur, ja’, onderbreekt Bart mijn gedachten. ‘Omdat we geen compromissen sluiten over het product. Een nigiri kost hier 7 euro, maar we werken met de beste vis. Onze wasabi komt van die éne leverancier, onze sojasaus van die andere. Eigenlijk zijn we lui: in plaats van te zoeken naar de producten met de beste prijs-kwaliteitverhouding, kiezen we gewoon voor het beste (lacht).’

Ook de drankenkaart is verbluffend. Naast een prachtig arsenaal aan sake staan er ook enkele kanjers van wijnen op de kaart, plus Barts eigen bier, Bolder. ‘We verkopen evenveel wijn als sake’, vertelt Thomas. ‘Ook dat hebben we uitgetest. We hadden geen budget voor een grote wijnkelder, en dus zijn we wijnen uit onze privécollectie beginnen te serveren. Daar was tot onze verbazing meteen veel animo voor.’

‘Eigenlijk is dit een beetje onze living’, gaat Bart voort. ‘Vaak stellen we ons zo ook voor aan de mensen: opgelet, we zijn allemaal chef dus de service trekt op niks, maar er is wel veel drank en het eten is superlekker.’

MARLIES BECKERS